Metody pracy z dziećmi  

1. Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
2. Metoda gimnastyki twórczej (ekspresyjnej) Rudolfa Labana
3. Metoda Carla Orffa
4. Ćwiczenia rytmiczne
5. Metoda aktywnego słuchania muzyki według Batii Strauss
6. Pedagogika zabawy Klanza
7. Gry planszowe
8. Metoda twórczego myślenia J. Osborne – „Burza mózgów”
9. Drama
10. Technika zmiany ról Pantomima
11. Teatrzyk kukiełkowy, pacynkowy
12. Edukacja matematyczna według Edyty Gruszczyk – Kolczyńskiej i Ewy Zielińskiej
13. Masaż relaksacyjny
14. Muzyka relaksacyjna

Dziecko w wieku przedszkolnym wymaga szczególnej troski, należy, więc dbać o jego rozwój i w ten sposób budować fundament do późniejszej nauki szkolnej.

Wiek przedszkolny jest bardzo ważnym okresem w życiu każdego dziecka. Jest to czas konstruowania własnego „Ja”, czas tworzenia kontaktów z innymi ludźmi, czas budzenia się uczuć do innych ludzi.

Dzieci w tym wieku stosunkowo łatwo poddają się działaniom wspomagającym ich rozwój.Każde dziecko rodzi się wszechstronnie uzdolnione, z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach, potencjalną inteligencją, zadatkami na rozwijanie twórczości, oraz dużym talentem społecznym. Trzeba, zatem stworzyć mu możliwość maksymalnego rozwoju. To my dorośli, rodzice i nauczyciele powinniśmy odgrywać znaczą rolę w zapewnieniu im pełnej samorealizacji. Pomagając dziecku w drodze do wspaniałej przyszłości wzbogacamy nie tylko świat dziecka, ale także swój własny.

Współczesna edukacja przedszkolna kładzie nacisk na nowy styl pracy z dzieckiem. Nauczyciel traktuje dziecko jako partnera, pomaga mu w indywidualnym rozwoju. Wskazuje, w jakim kierunku rozwój ten może i powinien zmierzać. W tym celu działania edukacyjne nauczyciela powinny być skierowane na stosowanie różnorodnych metod w pracy dydaktyczno – wychowawczej. Skierowane są one na dziecko, jego wychowanie, oraz prawidłowy i wszechstronny rozwój. Wychodzą one naprzeciw ogólnym potrzebom życia społecznego        i gospodarczego oraz związanej z tym sytuacji rodziny.

Stosowane w przedszkolu metody prowadzenia zajęć odnoszą się do sposobów pracy nauczyciela

zdziećmi i służą realizacji wyznaczonych celów zajęć. Są one odmienne od metod szkolnych.

Można wyodrębnić trzy grupy metod: oglądowe, słowne, oraz praktycznego działania. Przenikają się one wzajemnie i rzadko występują w swojej czystej postaci. Jednak niektóre z nich są dominujące w konkretnych rodzajach zajęć.

Metoda oglądowa – oparta na obserwacji i pokazie pojawia się podczas spacerów, wycieczek, czy oglądania różnego rodzaju ilustracji.

Metoda słowna wykorzystywana jest wykorzystywana w czasie słuchania różnego rodzaju utworów literackich: wierszy, opowiadań, bajek itp.

Obok metod działań odnoszących się do organizacji pracy nauczyciela można wyodrębnić metody odnoszące się do działań dziecka związanych z procesem uczenia się. Przedstawiają one możliwości wielostronnego uczenia polegającego na:

• przyswajaniu (podanego, gotowego materiału),
• odkrywaniu (nowych wiadomości podczas rozwiązywania problemów, oraz samodzielnego poszukiwania),
• przeżywaniu (różnorodnych treści i wartości),
• działaniu (polegającym na zmienianiu rzeczywistości i samego siebie poprzez sprawdzanie wiadomości w praktyce)

Wielostronne uczenie się przeciwstawia się jednostronnemu uczeniu się, czyli nauczaniu opartemu głównie na przyswajaniu gotowej wiedzy podanej przez nauczyciela. Takiemu wielostronnemu uczeniu odpowiadają metody nauczania, takie jak:

• metody podające (przyswajanie): opowiadanie, pogadanka,historyjka obrazkowa, wiersze, piosenki, praca z tekstem,
• metody problemowe (odkrywanie): gry dydaktyczne, „burza mózgów”, inscenizacja,
• metody aktywizujące (przeżywanie): drama, wystawa, pokaz,
• metody praktyczne (działanie): ćwiczenia.

Dobór metod zależy od indywidualnych możliwości dzieci oraz od tego, jakie umiejętności zaplanowaliśmy kształcić w danej chwili. Zatem najlepszymi metodami są te, które aktywizują i motywują dziecko oraz umożliwiają praktyczne zastosowanie zdobytej wiedzy.

W codziennej pracy z dziećmi w naszym przedszkolu wykorzystuje się różne metody, oraz  elementy niektórych z nich (np. elementy metody Dobrego Startu M. Bogdanowicz).

Zarówno wszystkie metody, jak i techniki służą wspomaganiu wszechstronnego rozwoju dziecka rozbudzając jego aktywność twórczą, zapewniając pozytywną motywację do podejmowania zadań, a tym samym rozwijając wiarę we własne siły i możliwości.

 

Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne

Metoda ta wspiera i stymuluje rozwój dziecka. Nadrzędnym celem tej metody jest osiągnięcie wewnętrznego spokoju, uświadomienie sobie własnej wartości, odprężenie się, zrelaksowanie, a także rozwijanie wzajemnych kontaktów i porozumiewanie się poprzez ćwiczenia. Można do tego dojść stopniowo: początkowo poprzez poznanie samego siebie, swego ciała, następnie przeniesienie poczucia własnego bezpieczeństwa na najbliższe otoczenie i wreszcie nawiązanie stosunków z innymi ludźmi. Dopiero wtedy umysł staje się bardziej samodzielny, przygotowany do tworzenia, co w konsekwencji prowadzi do uzmysłowienia sobie własnej wartości, celowości oraz działania sprzyjającego dobremu samopoczuciu.

Głównym założeniem tej metody jest posługiwanie się ruchem jako narzędziem we wspomaganiu rozwoju psychoruchowego dziecka oraz w terapii zaburzeń rozwoju. Jest ona szczególnie przydatna w pracy       z dziećmi nadpobudliwymi, agresywnymi, lękliwymi oraz  w przypadkach głębszych zaburzeń rozwojowych.

Podstawowym założeniem tejże metody jest rozwijanie przez ruch:

• świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego,
• świadomości przestrzeni i działania w niej,
• dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu.

Udział w ćwiczeniach metodą W. Sherborne ma na celu stworzyć dziecku okazję do poznawania własnego ciała, usprawnienia motoryki, poczucia swojej siły, sprawności i w związku z tym możliwości ruchowych. Podczas ćwiczeń ruchowych dziecko może poznać przestrzeń, w której się znajduje,  staje się bardziej aktywne, przejawia większą inicjatywę, może być twórcze.

1. Sherborne w swoim programie ćwiczeń ruchowych wyróżnia następujące grupy ćwiczeń, wspomagające rozwój dziecka:

•  ćwiczenia prowadzące do poznania własnego ciała: –  wyczuwanie własnego ciała (brzucha, pleców, pośladków,  rąk i nóg, twarzy),   nazywanie części ciała,
• ćwiczenia pomagające zdobyć pewność siebie i poczucie  bezpieczeństwa w otoczeniu,
• ćwiczenia ułatwiające nawiązanie kontaktu i współpracy  z partnerem i grupą (w ćwiczeniach tego typu partner   „bierny” jest pod opieką osoby aktywnej), które rozwijają   i uczą koncentracji, oraz zwracania uwagi na osobę, z którą   współdziała się w czasie ćwiczeń,
•  ćwiczenia twórcze (pozwalające nawiązać i pogłębić stosunki międzyludzkie), oraz zasługujące na uwagę ćwiczenia twórcze w formie tańca, które dają możliwość uwolnienia się  od wewnętrznych napięć i niepokojów.

Zgodnie z intencjami i wskazówkami W. Sherborne ćwiczenia wykonywane tą metodą  są bardzo proste, a ich ilość jest nieograniczona, zależy od fantazji i pomysłowości ćwiczących

W czasie prowadzenia zajęć metodą Ruchu Rozwijającego należy pamiętać o przestrzeganiu trzech podstawowych zasad:

1. można zachęcać dziecko do wspólnej zabawy, ale nie wolno go  do niej zmuszać,
2. należy wzbogacać ćwiczenia o pomysły dzieci, aby kształtować  ich postawę kreatywną,
3. należy pamiętać o stopniowaniu trudności:
   • ćwiczenia rozpoczynamy w parach, potem w trójkach,   a następnie w grupie, aby pod koniec zajęć powrócić  do ćwiczeń w parach,
   • na początku zajęć prowadzić ćwiczenia jak najbliżej  podłogi, stopniowo przechodząc do ćwiczeń ponad  podłożem i pod koniec powrócić do ćwiczeń na   podłodze,
   • zaczynać zajęcia od ćwiczeń rozluźniających, relaksujących,  następnie wykonywać bardziej dynamiczne, by po   jakimś czasie wrócić do ćwiczeń uspokajających.

Zabawa, miła atmosfera, osiąganie sukcesu w każdym ćwiczeniu    i wspólna radość z pokonywania trudności są warunkiem powodzenia w wyrównywaniu u dzieci występujących zaburzeń, oraz satysfakcji z uczestnictwa w zajęciach.

 

Metoda gimnastyki twórczej (ekspresyjnej) Rudolfa Labana

Metoda ta, nazywana jest także metodą improwizacji ruchowej. Ważną rolę odgrywa tu inwencja twórcza ćwiczącego, jego pomysłowość, fantazja, oraz doświadczenie ruchowe.

Operuje się tu zadaniami ruchowymi otwartymi i zamkniętymi, opowieścią ruchową, ruchem zabawowo – naśladowczym, inscenizacją, improwizacją ruchową, pantomimą, mimiką, groteską, kanonami ruchowymi, ćwiczeniami muzyczno – ruchowymi przy użyciu instrumentów perkusyjnych, oraz muzyki żywej i mechanicznej, zabawami rytmiczno – tanecznymi, elementami tańców regionalnych      i narodowych, które komponuje się następnie w małe układy.

Trzeba jednak nadmienić, iż czasem wprowadza się tu ruch naśladowczy, bądź też wykonywany w formie ścisłej. Jest to niezbędne zwłaszcza przy wprowadzaniu ćwiczeń muzyczno – ruchowych   i tańców.

Omawiana metoda nie służy jednak nauczaniu techniki ruchu gimnastyczno – sportowego, lecz rozbudzaniu zdolności tanecznych już od najmłodszych lat. W swojej metodzie R. Laban uważa taniec jako zdolność wypowiadania swoich wrażeń, uczuć, oraz przeżyć przy pomocy ruchu.

Jak wszystkie metody twórcze, tak i omawiana metoda nie zaleca żadnego z góry narzuconego toku.Najistotniejsze jest przestrzeganie trzech zasad:

• wszechstronności,
• stopniowania trudności,
• naprzemienności wysiłku i rozluźnienia, koncentracji   i rozproszenia.

Nauczyciel staje się tutaj współuczestnikiem i współpartnerem zabaw.  Metoda ruchowa ekspresji twórczej daje możliwość rozwijania się w zakresie (między innymi):

• wyczucia własnego ciała,
• wyczucia przestrzeni,
• wyczucia ciężaru ciała (siły),
• doskonalenia płynności ruchów,
• kształtowania umiejętności współdziałania z partnerem,  grupą.

Stosowanie gimnastyki twórczej w przedszkolu będzie owocowało zwiększeniem intensywności zajęć ruchowych i zaangażowaniem dzieci w podejmowaną działalność. W gimnastyce tej, bowiem zadania ruchowe następują szybko po sobie, nie wymagają dłuższych objaśnień, pokazu, oczekiwania na swoją kolej, oraz charakteryzują się płynnością ruchu i totalną pracą wszystkich organów i narządów ustroju ze znaczącym udziałem centralnego układu nerwowego.

Metoda gimnastyki ekspresyjnej, która rozwija zdolności twórcze   i odkrywcze w pracy z dziećmi w przedszkolu, może ujawniać się w trojaki sposób:

• sporadycznie w formie krótkich wstawek uatrakcyjniających   zajęcia,przez prowadzenie większych fragmentów zajęć,
• przez prowadzenie całych jednostek metodycznych omawianą     metodą.

 

Metoda Carla Orffa

Twórca tej metody wyszedł z założenia, iż ćwiczenie gimnastyczne należy rozwijać w ścisłej korelacji z kulturą rytmiczno – muzyczną, oraz kulturą słowa. Jego zdaniem muzyka rodzi się z mowy, ruchu i gestu. Oznacza to w praktyce, że wykorzystane i przetworzone na język muzyczny powinno być to, co dziecku najbliższe: słowo, gest, ruch, otoczenie. Zaspokojenie potrzeby ruchu w formie dobranej przez samo dziecko, daje okazję do rozładowania napięć emocjonalnych, do ich odreagowania.

Oprócz tego funkcja terapeutyczna przejawia się także w umożliwieniu dziecku ćwiczenia specyficznych umiejętności, które nie zostały zupełnie opanowane, lub ich opanowanie jest utrudnione, np.:

• szybkie orientowanie się w sytuacji w grze,
• orientowanie się w przestrzeni według umownych oznaczeń,
• dokładne wykonywanie czegoś, lub niedostateczna   sprawność manualna.

Jeśli opanowanie tych szczególnie trudnych umiejętności będzie wplecione w zabawę, to istnieje duża szansa na to, że dziecko opanuje je szybciej, a jego uwaga nie będzie skupiona wprost na tym, co sprawia mu trudność, ale na przyjemności, jaką niesie mu zabawa.

Ćwiczenia rytmiczne pozwalają na odkrycie własnych możliwości wypowiadania się, na odkrycie w sobie rytmu, oraz tworzenie muzyki  w najprostszych jej formach, a także na poznawanie muzyki i wnikanie w jej tajniki. Dlatego twórca tej metody nawiązuje do tradycyjnych, zanikających we współczesnych czasach form zabaw, ćwiczeń, tańców, muzyki, porzekadeł, legend, baśni, poezji, prozy itp.

Głównym celem i zadaniem metody jest wyzwolenie u dzieci tendencji do samoekspresji i rozwijania inwencji twórczej (zwłaszcza  powiązanie muzyki z ruchem stanowi bardzo charakterystyczny rys omawianej metody).

Zarówno muzyka jak i ruch, oraz żywe słowo przenikają się wzajemnie, przy czym w konkretnych ćwiczeniach dominuje zwykle jeden   z wymienionych elementów.

Szeroko rozbudowany repertuar ćwiczeń i zabaw daje możliwość rozwijania inwencji zarówno dzieciom wysoko uzdolnionym, jak  i zaniedbanym, które mają okazję wyrównać swoje braki.

 

Ćwiczenia rytmiczne

Polegają one na ćwiczeniach ciała, które są wykonywane na „różne polecenia” muzyczne, oraz przeżywaniu a następnie wyrażaniu ruchem i gestem ciała, treści emocjonalnych zawartych w muzyce.Ruch muzyczny jest jakby połączeniem muzyki i plastyki.

W czasie ćwiczeń rytmicznych dokonuje się przetwarzanie odbioru wrażeń słuchowych na ruch i gest ciała, ponieważ ruch i rytm muzyczny są przedłużeniem rytmu biologicznego człowieka.

Ćwiczenia rytmiczne stwarzają możliwość odczuwania muzyki ciałem, sercem, myślą, stopniowo uczą umiejętności wypowiadania się, otwierania własnej osobowości dla świata, dla otoczenia. Aktywizują one ciało i psychikę dziecka, przyzwyczajają je do bacznej postawy    w oczekiwaniu na polecenie muzyczne, następnie również na silne bodźce, do gotowości reakcji.

Ćwiczenia te tworzą nowe odruchy i rozwijają sprawność aparatu mięśniowo – ruchowego, to zaś ważne jest dla każdego człowieka,  a przede wszystkim dla dzieci w okresie rozwoju. Przez ćwiczenia rytmiczno – muzyczne dziecko dochodzi do zupełnego podporządkowania aparatu ruchowego swej woli. Mają one również wielki wpływ na opanowanie nieśmiałości i nerwowości dzieci, są doskonałą formą pobudzania aktywności, wiary we własne siły, pełnią rolę relaksu i terapii.

Ćwiczenia rytmiczne wpływają niezawodnie na rozwój pewnych zdolności intelektualnych: ćwiczą i rozwijają umiejętność koncentracji   i równoczesnej obserwacji kilku zjawisk, kształcą szybką reakcję intelektualną, przyczyniają się do rozwoju spostrzegawczości, umiejętności porównywania i analizy, pamięci, wreszcie rozwoju wyobraźni i twórczej gotowości.

Wiele ćwiczeń polega na swobodnej improwizacji, przy czym zwraca się uwagę na naturalny, niewymuszony i piękny plastyczny gest.

 

Metoda aktywnego słuchania muzyki według Batii Strauss

Metoda Batii Strauss pozwala na przybliżenie dzieciom muzyki klasycznej. Dzieci aktywnie słuchają tzn. słuchając, wykonują proste ruchy rytmiczne siedząc, lub proste ruchy taneczne proponowane przez nauczyciela. W przypadku dzieci młodszych są to proste ruchy ilustracyjne, krótkie opowiadania związane z każdym utworem muzycznym. Poprzez „aktywne słuchanie” dzieci nieświadomie poznają strukturę utworu muzycznego.

Kontakt z muzyką jest dla dziecka źródłem twórczych poczynań, różnorodnych poszukiwań, stymuluje dziecko do samowyrażania się (np. w tańcu, śpiewie). Poprzez kontakt z muzyką rozwijają się u dziecka dodatnie cechy charakteru, zdolności poznawcze, a cała osobowość kształtowana jest harmonijnie i wielostronnie

Do wartości wychowawczych muzyki można zaliczyć:

• kształtowanie kultury muzycznej,
• doskonalenie smaku,
• rozwijanie umiejętności słuchania,
• rozumienie własnej psychiki, obyczajów, warunków do życia,
• rozbudzanie zainteresowań i sympatii do ludzi,
• kształtowanie umiejętności wypowiadania się,
• odczuwanie piękna,
• oddziaływanie na dyspozycję dziecka do pracy, oraz na    pamięć,
• rozwijanie poczucia więzi grupowej,
• rozwijanie samodzielności

Metoda aktywnego słuchania muzyki według B. Strauss daje następujące możliwości:

• uczestniczenie w utworze muzycznym,
• przeniknięcie do struktury całego utworu a w konsekwencji jego radosny i rozumny odbiór,
• kształcenie wyobraźni dźwiękowej,
• odczucie i przeżycie radości wspólnoty tworzenia, dostępnej jak wydawać by się mogło tylko artystom,
• możliwość wystąpienia w roli współwykonawcy lub artysty,
• swobodę w zmianie ról, jakie mają pełnić dzieci w danym utworze muzycznym,

nauczycielowi:

• stosunkowo krótki czas osiągania zamierzonego celu,
• wskazywanie w sposób niewerbalny na różne elementy dzieła muzycznego: formę, tempo, rytm, dynamikę, barwę.

 

METODY AKTYWNE OŻYWIAJĄCE DZIAŁANIA PEDAGOGICZNE

Pedagogika zabawy Klanza

Nazwa tej metody nasuwa skojarzenia: „coś jest przyjemne, coś wyzwala spontaniczność, coś wyzwala radość”.

Pedagogika ta włącza do nauczania i wychowania metody kreatywne, aktywizujące, pobudzające emocje i wyobraźnię, z przełożeniem ich na takie sytuacje, w których uczestnik grupy może bez lęku rozwijać swoje najlepsze strony.

Proponuje zabawy i gry, które:

• zapewniają dobrowolność uczestnictwa,
• wykluczają rywalizację,
• dają możliwość komunikowania się poprzez ruch, słowo, plastykę, oraz inne środki wyrazu.

Doświadczenie zaś własnej twórczości służy akceptacji własnych możliwości i ograniczeń (także fizycznych).

Wymiana myśli i odczuć, zrozumienie problemu, który można wspólnie rozwiązać sprzyjają integracji w grupie. Uczestnicy zabawy, bawiąc się pozbywają się stresu i niepewności, stają się otwarci na drugiego człowieka, ćwiczą się również w asertywności.

Dzięki pozytywnemu oddziaływaniu grupy, dzieci czują się bardziej dowartościowane, co wyzwala w nich chęć do działania.

Metod związanych z pedagogiką zabawy najlepiej uczyć się przez przeżywanie. Tylko wtedy dzieci dobrze się bawią, czują się odprężone   i radosne.

 

Gry planszowe

Jest to metoda zawierająca treści dydaktyczne i wychowawcze. Uczy ścisłego przestrzegania reguł, aktywizuje dzieci, integruje różne dziedziny, oraz przyspiesza ich rozwój. Gry tworzy się w następujących przypadkach:

• jako sprawdzenie zdobytych wiadomości (dzieci tworzą grę  w oparciu o posiadaną wiedzę),
• jako sposób na zdobycie nowych wiadomości (dzieci zdobywają wiadomości, by je natychmiast wykorzystać w grze),
• jako niekonwencjonalny sposób na doskonalenie umiejętności:
  • czytania,
  • pisania,
  • planowania,
  • twórczego myślenia,

Gry planszowe uczą twórczego myślenia, rozwijają wyobraźnię, nadają sens pracy, zmuszają do współdziałania, uczą planowania pracy, stwarzają okazję do rozwijania umiejętności, dają satysfakcję z pracy którą wykonują, a treści ujęte w grach głęboko zapadają graczom   w pamięci.

 

Metoda twórczego myślenia J. Osborne – „Burza mózgów”

Metoda ta jest szczególnie polecana podczas rozwiązywania problemów. Wszyscy uczestnicy mają prawo zgłaszać swoje pomysły, ponieważ nie podlegają one ocenie (co jest bardzo istotne w pracy   z dziećmi).

Ważna jest duża ilość pomysłów, lecz nie jest istotne, kto jest autorem pomysłów. Po zakończeniu zgłoszeń, można przystąpić do oceny pomysłów pod kątem przydatności w pracy.

Metoda twórczego myślenia polecana jest w codziennej pracy z dziećmi, gdyż:

• wspaniale integruje grupę,
• rozwija fantazję,
• rozbudza w dzieckuwyobraźnię twórczą.

 

TECHNIKI PARATEATRALNE

Drama

Drama jest metodą nauczania – uczenia się, ponieważ wyróżniają ją charakterystyczne, specyficzne czynności nauczyciela i ucznia. Czynności nauczyciela polegają na przekazywaniu dzieciom poleceń i prośba, aby rozwiązali konkretny problem wchodząc w role   i rozwiązując go w sytuacji fikcyjnej. Dzieci najczęściej w małych grupach przygotowują się do realizacji zadania, a następnie przedstawiają je w formie improwizacji.

Dzieci biorące udział w dramie pogłębiają swoje przeżycia  realizują się twórczo, uczą się analizować różne reakcje: pozytywne, negatywne, a jednocześnie dokonują korekty zachowań.   Nauczyciel pracujący techniką dramy powinien pamiętać  o podstawowych zasadach nauczania, zwłaszcza o zasadach stopniowania trudności. Dramę należy bowiem wprowadzać od najprostszych jej technik (np. improwizacje w 2-3 osobowych zespołach), aż do scen improwizowanych z większą ilością dzieci.

W pracy z dziećmi młodszymi, stosowane techniki dramowe dające dobre efekty pracy to gry dramowe, rzeźby, oraz fotografie. Polecenia nauczyciela powinny być tutaj proste a problem do rozwiązania bliski i znany dzieciom, poczynając od tego, co jest bliższe dzieciom, przechodząc stopniowo do tego, co dalsze, nowe i nieznan

Zastosowanie dramy jako metody pracy z dziećmi umożliwia:

•  rozwijanie w dziecku wiary w siebie,
• kształcenie pełnej osobowości, pobudzanie harmonijnego     rozwoju,
•  rozszerzanie zakresu aktywności dziecka,
• wykorzystywanie w codziennej praktyce wychowawczej   elementów sztuki w różnych jej przejawach (muzyka,    teatr,  plastyka),
•  rozwijanie wrażliwości, wyobraźni i doświadczeń,
•  stwarzanie takich sytuacji, w których dziecko uczy się dokonywać samodzielnych wyborów i podejmować  decyzje,
•  kształtowanie postawy otwartej i kreatywnej,
•  nacisk na indywidualny rozwój dziecka,
•  rozwijanie i wzbogacanie słownictwa.

W grupie pracującej metodą dramy dzieci uczą się przede wszystkim współpracy, bycia ze sobą, wzajemnej akceptacji, znika wstydliwość, a w jej miejsce pojawia się otwartość, szczerość, pewność siebie, umiejętność dzielenia się i pomagania sobie.

W dramie każdy odnosi sukces. Nie ma tu, bowiem nieważnych ról, nie jest to teatr, nie chodzi tu o wyreżyserowane popisy aktorskie,  więc nie ma tu ról, które mogłyby być źle zagrane.

 

Technika zmiany ról

Technika ta polega na tym, że rola, jaką ma odegrać dziecko powinna mu umożliwić zdobywanie nowych doświadczeń.

To dzięki technice zmiany ról dziecku z objawami lęku w interakcjach społecznych, nieśmiałemu organizujemy zabawę, w której ono gra rolę nauczyciela, a nauczyciel przyjmuje na siebie rolę dziecka.

Zawsze jednak rozpoczynamy od stworzenia takiej sytuacji zabawowej, w której tkwią warunki sprzyjające wyzwalaniu u dziecka niezależnego zachowania się w różnych miejscach i różnych sytuacjach.

Pantomima

Połączenie ruchu, gestu, mimiki – właściwie każdą sytuację można wyrazić ruchem, dlatego pantomima jest bardzo przydatną metodą już w pracy z dziećmi młodszymi. Pozwala ona na ujawnianie swoich uczuć, oraz emocji.

Pantomima stwarza wspaniałe sytuacje, w których wyobraźnia uaktywnia się jednocześnie u osoby prezentującej pantomimę w różnych sytuacjach, jak również u jej odbiorcy.

Teatrzyk kukiełkowy, pacynkowy

Teatrzyk kukiełkowy, czy pacynkowy to taki teatrzyk, w którym dzieci samodzielnie wykonują kukiełki oraz pacynki stosowane później w różnych sytuacjach. Dzieci stają się wtedy reżyserami, scenografami, scenarzystami.

Często sytuacje teatralne dają nam okazję do rozmów z dziećmi  na temat uczuć, emocji, oraz motywów działania.

Wszelkiego rodzaju teatrzyki, w których wykorzystuje się zarówno kukiełki jak i pacynki, wyzwalają aktywność twórczą, często przełamują barierę lęku, oraz nieśmiałości u wielu dzieci.

 

METODY Z ZAKRESU EDUKACJI MATEMATYCZNEJ

Edukacja matematyczna według Edyty Gruszczyk – Kolczyńskiej i Ewy Zielińskiej

W edukacji matematycznej przedszkolaków najważniejsze są osobiste doświadczenia dziecka, stanowiące budulec, z którego dziecko tworzy pojęcia (matematyczne) oraz umiejętności. Doświadczenia te  przyczyniają się do rozwoju myślenia i hartowania dziecięcej odporności. Podczas ich przetwarzania dziecko musi mówić, sprzyja to bowiem koncentracji uwagi i pomaga dostrzegać to, co najważniejsze.

Zajęcia dla dzieci powinny być wypełnione zabawami, ciekawymi zadaniami i grami.

Celem tej metody jest wspomaganie rozwoju umysłowego dzieci    i dobre przygotowanie dzieci sześcioletnich do podjęcia nauki w szkole. Powstała ona w wyniku badań naukowych zmierzających do połączenia w jeden proces:

• intensywnego wspomagania rozwoju inteligencji operacyjnej  dzieci,
• kształtowania odporności emocjonalnej potrzebnej dzieciom   do pokonywania trudności,
• rozwijania umiejętności matematycznych stosowanych     w codziennym życiu i wymaganych potem na lekcjach   matematyki.

Program edukacji matematycznej E. Gruszczyk – Kolczyńskiej ujmuje 12 kręgów tematycznych, które należy realizować w podanej kolejności, uwzględniając stopniowanie trudności i prawidłowości rozwoju dziecka:

1. Orientacja przestrzenna, czyli kształtowanie umiejętności,   które pozwolą dziecku dobrze orientować się w przestrzeni    i rozmawiać o tym, co się wokół niego dzieje.
2. Rytmy – rozwijają umiejętność skupiania uwagi na    prawidłowościach i korzystania z nich w różnych   sytuacjach; potrzebne są przy nabywaniu umiejętności  liczenia i rozumienia sensu mierzenia.
3. Kształtowanie umiejętności liczenia oraz dodawania i odejmowania obejmuje proces począwszy od liczenia  konkretnych przedmiotów przez liczenie na palcach do  liczenia w pamięci.
4. Wspomaganie rozwoju operacyjnego rozumowania, którego celem jest przygotowanie dziecka do zrozumienia pojęcia  liczby naturalnej (zbiory).
5. Rozwijanie umiejętności mierzenia długości w zakresie   dostępnym 6-latkom (1 cm, 1 m, 1 km, stopa, kroki, łokieć, dłoń, patyk, sznurek, miara).
6. Klasyfikacja – czyli wspomaganie rozwoju czynności  umysłowych potrzebnych do tworzenia pojęć   (wprowadzenie dzieci do zadań o zbiorach i ich elementach  – segregowanie).
7. Układanie i rozwiązywanie zadań arytmetycznych –   doskonalenie umiejętności rachunkowych dzieci.
8. Zapoznanie dzieci z wagą i sensem ważenia (ważymy lalki,  piłki, misia i inne zabawki), używamy terminu „ciężar”.
9. Mierzenie płynów – pomaga dzieciom zrozumieć pojęcia:   mniej – więcej.
10. Intuicje geometryczne:kształtowanie pojęć geometrycznych – dziecko   konstruuje w swoim umyśle pojęcia samodzielnie   (lustro, figury),układanie szlaczków.
11. Konstruowanie gier przez dzieci – hartuje odporność   emocjonalną i rozwija zdolności do wysiłku    umysłowego:  gry – opowiadaniagry z czynnościami matematycznymi (doliczania,   odliczanie).
12. Zapisywanie czynności matematycznych znakami (<, >, =,+,).

Wszystkie wymienione wyżej kręgi tematyczne trzeba zrealizować    w podanej kolejności, gdyż uwzględnia ona nie tylko stopniowanie trudności, ale także prawidłowości rozwoju dziecka. Dla uzyskania dobrych efektów zajęcia powinny być prowadzone trzy razy    w tygodniu. Zajęcia należy prowadzić dotąd, dopóki sprawiają dziecku przyjemność.

Taki zakres kształcenia sprzyja stymulowaniu uzdolnień matematycznych u dzieci i dobrze przygotowuje je do nauki matematyki w szkole.

 

TECHNIKI RELAKSACYJNE

Masaż relaksacyjny

Masaż relaksacyjny będący jedną z technik relaksacyjnych opiera się na zabawie bazującej na naturalnej aktywności dziecięcej, służy pogłębianiu kontaktów pomiędzy dziećmi i dorosłymi, odprężaniu    i wspólnemu przeżywaniu radości.

Podczas tego typu zabaw używany jest spowolniony ruch i gesty: głaskania, kołysania, drapania, itp. Są to spontaniczne ruchy, pomagające w odpędzeniu zmartwień, napięć, zwiększeniu pewności siebie. Masaż relaksacyjny wymaga od dzieci osobistego zaangażowania, wspomaga i ćwiczy koncentrację.

Jego głównym celem jest łagodzenie wewnętrznych napięć, zmniejszenie stresu, stworzenie warunków sprzyjających odprężeniu, rozwijanie twórczej wyobraźni.

Muzyka relaksacyjna

Jest ona najprostszą a zarazem bardzo skuteczną formą kształtowania pozytywnych emocji wśród dzieci polegającą na słuchaniu krótkich utworów lub fragmentów odpowiednio dobranej muzyki artystycznej, poważnej.

Muzyka relaksacyjna ma bardzo duży wpływ na zdrowie i dobre samopoczucie. Pozwala ona redukować stres, lęki, depresje.

Bardzo ważna w doborze muzyki do ćwiczeń jest tonacja, tempo, oraz czynniki psychologiczne, fizjologiczne i estetyczne, po to by spowodować różnorodne reakcje słuchowe, fizyczne i emocjonalne.